In Potosi (de hoogste stad ter wereld op 4060 meter) hebben we een bezoek gebracht aan de mijnen. Hier wordt zilver en zink gewonnen. Het zijn absoluut geen toeristische mijnen en de manier van werken is dan ook bizar. Overal in Potosi kun je staven dynamiet kopen, door middel van klopjes op de muur geven mensen aan waar ze dynamiet laten ontploffen. Alle teams werken door elkaar en niemand weet precies waar schachten zijn gegraven. Het werken in de mijn is dan ook gevaarlijk en niet goed voor de gezondheid vanwege het vele stof en de weinige ventilatie. Echt vreselijke werkomstandigheden voor deze mensen, maar ze verdienen meer dan met vele andere beroepen en daardoor werken er toch zo'n 7000 mensen per dag in de mijnen, met grote hoeveelheden cocabladeren in hun mond om het zware werk vol te kunnen houden. We zijn een mijn ingeweest totdat het heel erg smal werd en Boudewijn er niet meer in pastte. Ook lieten de gidsen zien hoe dynamiet wordt verwerkt tot een bom en lieten zij hem buiten de mijn ontploffen met een enorme klap.

Na Potosi zijn we naar Tupiza gegaan, een Wild-West achtige omgeving, dus hoe konden we daar beter van genieten dan te paard. Martine had het ritme snel te pakken en Bou stuiterde dan voorbij. Maar uiteindelijk galoppeerden we beiden door de vallei... en dat zonder cap, met enkel een Cowboyhoed. Een prachtige dag gehad en 7 uur lang op de paarden door de valleien gereden. Met als resultaat dat we de dagen daarna nog lang konden genieten van spierpijn.

Na een vreselijk enge busrit naar Uyuni, waarbij we de ene na de andere afgrond naast de bus aan ons voorbij zagen gaan, en de chauffeur stevig doorreed al coca-kauwend, zijn we begonnen aan een 3 daagse jeep-tour.

Samen met de Ieren Conor en Linda (die we al kenden van de Jungle tour) en een Zwitsers stel deelden we een jeep. Na een bezoek aan het treinkerkhof (de treinen werden in het verleden gebruikt voor het vervoer van de mineralen uit de mijnen van Potosi) gingen we naar een zoutfabriekje. Daarna reden we over de bekende zoutvlakte (zo ontzettend wit, dat we het niet echt goed op de foto konden krijgen en daarom alleen effect-foto's konden maken, zoals iedere toerist dat doet). Via een eilandje in de vlakte met ontzettend veel cactussen (Isla Pescado) zijn we via een vulkaan en een aantal meren met flamingo's en geisers naar de grens van Chili gereden.

Gisteren zijn we, op de derde dag van de tour, de grens overgegaan en we zitten op dit moment in San Pedro de Atacama, dit plaatsje ligt in het Noorden van Chili en over twee dagen gaan we de grens over naar Argentinië voor een binnenlandse vlucht naar Buenos Aires.

Liefs,
Boudewijn & Martine