We hebben in de kerstvakantie wat extra dagen opgenomen en zijn 3 weken naar Nieuw Zeeland geweest. Het was prachtig, de natuur is daar adembenemend, heel divers en het is daarom totaal niet erg om veel in de auto te zitten want het landschap waar je doorheen rijdt verschilt van dag tot dag. Veel mensen zeggen dat het lijkt op Noorwegen en dat kunnen we alleen maar beamen, zeker een aanrader om ooit eens naartoe te gaan.

We zijn begonnen in Christchurch waar nog altijd veel in aanbouw is doordat de meeste gebouwen in het centrum zijn verwoest door de aardbeving in 2011. Na Christchurch zijn we naar Akaroa Harbour gegaan, een prachtig vulkanisch gebied iets ten zuiden van Christchurch. Hier hebben we gezwommen met Hector Dolfijnen, de kleinste dolfijnen soort ter wereld. We waren hier eerst een beetje sceptisch over en wisten niet of we het wel moesten doen. Maar achteraf was het geweldig. We hadden al een aantal dolfijnen gezien vanaf de boot die niet geïnteresseerd waren. Toen een aantal dolfijnen maar om de boot heen bleven zwemmen en spelen konden we het water in en daar hebben we een uur in een wetsuit in het ijskoude water gedobberd met dolfijnen om ons heen. Ze bleven lang bij ons en kwamen heel dichtbij. Toen wij het water uitgingen waren ze er nog steeds (de dolfijnen vonden het waarschijnlijk nog leuker dan wij).

Daarna zijn we naar het noorden gereden richting Hamner Springs (waar ze warm water bronnen hebben) en het Abel Tasman National Park. Hier hebben we een prachtige wandeling gemaakt via een track, het was 21km lopen met veel heuvels/bergen, maar de uitzichten over de verschillende stranden en baaien waren prachtig.

Hierna zijn we afgezakt naar het zuiden via de westkust waar we onder andere een canyon hebben bezocht (Hokitika Gorge) en de gletsjers. Met een helikopter zijn we via de Franz Josef Gletsjer gevlogen met een stop op de Fox Gletsjer, het was prachtig en Boudewijn heeft sinds deze vlucht een grote voorkeur voor helikopters boven vliegtuigen ;-)

We zijn daarna doorgereden naar Wanaka, een leuk stadje en de meren ten noorden daarvan (Lake Waitapu en Lake Tekapo), daarna via Queenstown naar de fjorden. Hier hebben we een kajak tocht gedaan bij Milford Sound en een boottocht bij Doubtful Sound. De dag van de boottocht regende het ‘s middags en dat maakte de omgeving misschien nog wel mooier dan de zonnige dag in Milford Sound. Overal ontstonden watervallen, het was prachtig om te zien!

Tot slot hebben we een fietstocht gedaan van drie dagen over de Otago Rail Trail. Dit is een oude spoorlijn, waarvan 174km nu een fietspad is. Het is niet te vergelijken met een Nederlands fietspad, want het zijn vooral stenen van de oude spoorweg, dus meer een soort grof zand pad. Het was fantastisch! De omgeving was prachtig en de bruggen, tunnels en oude stations gebouwen (als ze er nog stonden) maakten het compleet. Het laatste stuk zijn we met de trein gegaan naar Dunedin. Dit is de studentenstad van het zuider eiland. Daarna terug naar Christchurch. Een prachtige trip en weer een mooie reiservaring. Geen echte zomervakantie, wel dagen zonnig, en zelfs een dag boven de 25 graden, maar veel dagen was het best koud (laatste fietsdag zelfs 6 graden) maar de omgeving was prachtig en de inimini campervan was heel fijn om mee rond te rijden en gaf de flexibiliteit om van dag tot dag te bepalen waar we naartoe wilden.

Inmiddels zijn we alweer een maand aan het werk. Martine voelt zich goed en de laatste echo liet zien dat de zwangerschap goed verloopt, dus dat is erg fijn. We zijn ondertussen naar de paardenraces gegaan met een groep vrienden en hebben we alweer ons vierde Australische huwelijk meegemaakt. Deze keer was het extra speciaal omdat George de Kombi de trouwauto was en wij dus als chauffeurs het bruidspaar mochten rondrijden. Het was erg geslaagd en gelukkig heeft George zich goed gedragen en ons niet in de steek gelaten. Boudewijn is ondertussen voor zijn werk naar Hong Kong geweest en we hebben een nieuw appartement gevonden (met wat meer ruimte en een extra slaapkamer) waar we op 21 februari verwachten in te trekken.

Nu genieten van het feit dat ons permanent residency visum binnen is (na 16 maanden, tests en een heleboel geduld) en het volgende bezoek dat al eerder komt dan verwacht. Martine haar ouders hebben besloten om voor juni ook nog een keer langs te komen, dus daar kijken we alweer erg naar uit.

Veel liefs,
Boudewijn en Martine